Over de Rams

Na een rumoerig en spannend oprichtingsjaar kan het tweede jaar van de RAMS als een organisatiejaar beschouwd worden. Het team van de RAMS werd ingeschreven voor de Nederlandse competitie en het werd oorspronkelijk ingedeeld in D1 Oost. Later werd dit veranderd in CIII. De clubkleuren van de RAMS werden aangepast en vastgesteld geel met een rode band voor het shirt, zwarte short en rodekousen. Het rood en geel was duidelijk afkomstig van de Apeldoornse kleuren.

Hoogtepunt van de eerste helft van het seizoen was de overwining (thuis) op KCT, mede dankzij de inspirerende taktiek van Mike Brown, die wist hoe de Commando's op hun zwakke plek aangetast konden worden. Het was moddderig en de zwakste plek van KCT was hun bal-behandeling, dus op een modderig veld met regen kickten wij de bal naar hun toe met als resultaat veel knock-on's, veel losse ballen en uiteindelijk een nipte winst voor de RAMS.

Aan het eind van dit seizoen werd door de NRB besloten (op basis van een goede prestatie, echter geen kampioenschap en een re-organisatie van de competitie), de RAMS in te delen in klasse B1 voor het volgende seizoen. De wedstrijden vonden nog steeds plaats op veld 8 in Orderbos, maar het werd steeds duidelijker dat voor een club met de pretenties van de RAMS, een vast speelveld en een eigen clubhuis benodigd waren. Hierover werden gesprekken gevoerd met de Gemeente om aan een vast veld te komen. Diverse mogelijkheden werden geopperd, maar de beste leek die van een veld op Marialust te zijn. Hockeyclub ARES die toendertijd gebruik maakte van het veld op Marialust was van plan om te verhuizen naar Nagelpoel. Het gebruik van hun huidige veld en het daarnaast gelegen clubhuis zou mogelijk door de RAMS overgenomen kunnen worden. Na uitgebreide discusssies werd overeengekomen dat de RAMS het clubhuis van ARES zouden overnemen voor een begrag van Fl. 14.250,--. Van de Gemeente werd een renteloze lening verkregen van Fl. 9.250,--. Van onze drankleverancier (Vloon) ontvingen we nog eens Fl. 6.000,--. Met dit geld was het clubhuis te betalen en verder in te richten. Het clubhuis zou in gebruik genomen worden aan het begin van het volgende seizoen. Tot aan die tijd zouden de wedstrijden nog plaats moeten vinden op veld 8 Orderbos en de derde helft werd gevierd in De Ruif aan de Sumatralaan 56 en later in de Stal, allebei bestaan helaas niet meer. Bij hun vertrek uit Apeldoorn heeft de familie Mullins als dank voor hun plezierige tijd bij de RAMS duizend gulden aan de club geschonken. Mede dankzij dit gebaar en hun uitbundige ondersteuning in de beginperiode kregen zij het "honorary membership" van de RAMS aangeboden. Tijdens Pasen kregen we bezoek van RAF Wattishem. Dit was geen Paasfestijn zoals wij dat nu kennen, maar hier kwam wel voor de eerste keer de gedachte voor zo'n soort feest op. Een hoogtepunt in dit seizoen was de interland op 21 oktober 1972 tussen Nederland en Duitsland. Deze wedstrijd werd door de RAMS georganiseerd in de toekomstige thuishaven, Marialust. Aangezien dit ons eerste seizoen in de NRB competitie was en omdat wij pas 1 jaar oud waren, werd dit een uitdaging voor de jonge club. Maar het vertrouwen van de bond werd beloond en dankzij veel inzet van de leden werd de interland een groot succes. Tijdens dit seizoen speelde Rams voor het eerst met een "A"-team, waarin nieuwe spelers ervaring konden opdoen, samen met spelers van het eerste. Dit zou hopelijk leiden tot het begin van een tweede team in de competitie in het volgende seizoen. Verder is er voor dit jaar te melden dat Wim Klein-Klouwenburg door bondscoach Frits Frankfurt werd gekozen voor het Jong Oranje Team dat tegen Oud Oranje in het veld kwam. Een uitstekende prestatie voor een speler die pas een seizoen meedraaide. Als dank voor hun voortrekkersrol bij het opzetten en in leven houden van de RAMS RFC Apeldoorn werd aan Mike Brown en Stu Morgan het erelidmaatschap van de club toegekend. Op 25 mei 1973 werd van het Ministerie bericht ontvangen dat Koninklijke Goedkeuring was verleend aan onze statuten.

In het begin van dit seizoen werd het veld en het clubhuis op Marialust in gebruik genomen; bijna een jaar nadat de keuze hierop gevallen was. De feestelijke opening werd opgeluisterd door bonds- en gemeentevertegenwoordigers, die de openingswedstrijd tegen Den Haag bijwoonden. Het eerste team van de RAMS speelde dit seizoen in afdeling B1 van de Rugbybond en eindigde vooraan in de middenmoot; een redelijke prestatie. Voor het eerst in de geschiedenis was er sprake van een echte RAMS II, die voor het eerst het veld betraden in Groningen tegen GRSC op 23 november 1973. De wedstrijd werd verloren, maar de Groningers waren wel te spreken over de traditionele gezelligheid van deze jongste telg van de RAMS. Een teleurstelling in de eerste helft van dit seizoen was het niet doorgaan van de Impala's wedstrijd tegen The Royal Artillery. Deze wedstrijd, die toegekend was aan de RAMS wegens de kwaliteit van de uitvoering van de vorige interland, moest wegens het slechte weer afgelast worden. Een heugelijk feit in dit seizoen was het verschijnen van ons geliefde clubblad "RAMBLINGS". Na diverse pogingen een clubblad (met allerlei verschillende namen) uit te brengen was de geboorte van de RAMBLINGS een feit. Wat het buitenlandse bezoek betreft was het ook een goed jaar. Nadat Daventry een weekend-bezoek bij ons had gebracht werd het tijd voor het begin van een echte RAMS traditie. Dit was het jaar dat de RAMS voor het eerst een echt Paasfestijn organiseerden. Een van onze gasten op dit feest was niet minder dan een rugby-vertegenwoordiging uit onze partnerstad in Engeland, Sutton and Epson. Een goed politieke keus voor een jonge club, maar gezien het resultaat van de ontmoeting, 0-88, een rugby-technisch wat minder geslaagde keus. Blijkbaar was het weekend toch een succes omdat wij hartelijk uitgenodigd werden om hen het volgende jaar te bezoeken. De andere Paasgasten waren Gloucester Old Boys en gelukkig konden wij hier bewijzen dat wij toch rugby konden spelen door met 12 tegen 3 te winnen. Het was tevens het eerste jaar voor de nu traditionele Oud-tegen-Jong wedstrijd op Koninginnedag (gewonnen door oud met 42-11) en voor de, helaas nu niet meer voorkomende, mosselavond.

Door weer een re-organisatie van de bondsindeling, veroorzaakt door het toenemend aantal rugby clubs in Nederland, komen de RAMS terecht in de eerste klasse noord (eigenlijk een andere naam voor klasse B1). Deze indeling blijkt een terechte keus van de bond, omdat de RAMS op een punt na van Thor Delft de tweede plaats bezetten. Het onbevredigende in deze competitie was het feit dat, vanwege de vele veldafkeuringen de competitie niet geheel is uitgespeeld. Er waren nog drie wedstrijden te spelen waarin het kampioenschap nog te behalen viel. Desondanks en door het feit dat Thor de promotiekans niet wenste te benutten zouden de RAMS het volgende jaar doorgaan naar de ereklasse. Dit betekende dat de RAMS het gepresteerd hadden om in slechts drie seizoenen van de laagste naar de hoogste klasse in het Nederlands rugby te gaan. Het tweede team speelde in het district Oost en eindigde op een respectabele 4de plaats achter The Dukes, The Pigs en Obelix. Een nieuwe afdeling bij de RAMS werd opgericht: de junioren. Deze groep, onder leiding van Jim Herbert, zou onze toekomst moeten garanderen. Aan het begin van 1975 werden de RAMS bezocht door een club met de naam "The Sinners". Deze club bestaat uit genodigde leden, d.w.z. dat het niet mogelijk is om zomaar lid te worden. Doordat de leden verkozen werden om lid te worden wegens een of de ander speciaal talent, buiten het rugbyspelen om, leidde tot een bijzonder te noemen club. Toendertijd hadden de RAMS een breed repertoire rugbyliederen, maar dat was niets in vergelijking met The Sinners die als een waar koor optraden. Tijdens onze toer naar Sutton & Epson later in het jaar werden wij uitgenodigd om, op de vrijdagavond, naar The Sinners pub, The Sun in Splendour, Bayswater, te komen voor een ontmoeting onder het genot van een uitgebreid buffet. Wij hebben hier erg van genoten en als souvenir hebben wij onze club-bel eraan overgehouden. De rest van de toer was ook een groot succes ondanks verliezen tegen zowel Daventry als Sutton & Epsom. Als klap op de vuurpijl werd het seizoen groots afgesloten met drie bezoekende buitenlandse clubs op ons Paasfestijn. Het waren Shelford, Old Redcliffians en RAF Wattisham.

Voor het eerst in hun geschiedenis drong de Rams door tot het walhalla van het Nederlandse rugby, de ere-divisie. Helaas moest een deel van het heldenteam dat dit het vorige seizoen had bereikt de Rams dit jaar verlaten. De twee spelers uit Tonga, Fillipe Huahulu en Sione (Johnny) Vaka gingen terug naar hun eiland. Een andere eilandbewoner, Peter Guy, werd, zoals zovelen van zijn Engelse voorgangers in de Rams, overgeplaatst door zijn bedrijf. Deze verzwakking plus het hogere niveau van de ere-divisie heeft geleid tot het feit dat de Rams niet verder konden komen dan de 10de plaats. Dit was net genoeg om in de ere-divisie te kunnen blijven. Het tweede team kwam uit in afdeling Oost waar zij een gemiddeld seizoen meemaakten. Dit jaar was vooral een jaar van groei voor de Rams. Het ledental dat in het begin van het seizoen 73 telde, groeide aan het eind van het seizoen uit tot 119 ! De aanwezigheid van de Rams op representatief gebied werd verder versterkt door Hessel Wubs die opgenomen werd in het Nederlandse senioren team en met Brian Rookhuizen die uitkwam voor het Nederlandse "onder 23" team. In het kader van representatieve wedstrijden zijn de Rams weer gastheer geweest voor een Interland. Deze keer was het de wedstrijd Nederland - Italië. Dit resulteerde in een verlies voor Nederland op het veld van 0 - 24, maar ook financiëel verloor de Rams tegen de tweeduizend gulden bij de organisatie van deze wedstrijd. Buiten de competitieverplichtingen hebben de Rams natuurlijk ook vriendschappelijke wedstrijden gespeeld, zowel in Nederland als daarbuiten. Ten eerste onze toer naar Engeland. Wij hebben dit jaar aan de gasten van het jaar daarvoor, Shelford, een tegenbezoek gebracht en kennis gemaakt met een voor ons nieuwe club, Bromsgrove. Dit was ons eerste contact met Bromsgrove, de vroegere club van onze eerste captain Marcus Bartlett. Als sportclubs zaten we op dezelfde golflengte en de Rams-leden hebben veel goede herinneringen overgehouden aan Bromsgrove. Zo goed eigenlijk dat wij Bromsgrove hebben uitgenodigd voor de viering van ons 25-jarig bestaan tijdens het Paasfestijn van 1997. Pasen in 1976 werd samen gevierd met Tunbridge Wells en Hampstead, de huidige club van Marcus Bartlett. Aan het eind van het seizoen werd wegens bewezen diensten aan de club Bert Paalman tot erelid benoemd.

Dit seizoen speelde de Rams alweer in de ere-klasse, maar ze konden helaas maar 3 wedstrijden winnen. Als gevolg hiervan werden we 11de en er werd gedegradeerd naar de nieuw geformeerde promotie-klasse. Het tweede team eindigde op een verdiende gedeelde derde plaats in afdeling Oost. Dit was helaas niet voldoende voor promotie naar de eerste klasse nieuwe stijl. Met het nieuw opgerichte derde team bleef het bij vriendschappelijke wedstrijden, waarvan de meesten gewonnen werden. Voor het eerst in hun geschiedenis overleefden de Rams de eerste ronde van de Nationale Sevens om in de kwartfinale eervol te verliezen (26-16) van de uiteindelijke winnaar AAC. Dit jaar was vol spanning begonnen door het aftreden van twee bestuursleden, wegens een vermeende ruzie-achtige sfeer die in de club zou heersen. Dit geschil werd wel bijgelegd maar het was een waarschuwing voor de club over hoe het uitblijven van goede resultaten de clubsfeer negatief kan beïnvloeden. Misschien is dit ook een reden waarom het ledenaantal daalde naar 102 (40 senioren, 15 niet spelende, 32 junioren en 15 donateurs) en waarom een geplande toer naar Tunbridge Wells, wegens gebrek aan belangstelling, niet doorging. Gelukkig kan gemeld worden dat een jeugdtoer naar Frankfurt wel doorging en dat ons Paasfestijn een groot succes was. Onze gasten met Pasen waren St. Francis uit Crawley en een Frans team dat per ongeluk (?) een afspraak had gemaakt voor een wedstrijd tegen een hockeyclub in Uitgeest. Toen wij hiervan hoorden ging een delegatie van de Rams deze ongelukkige Fransen ophalen om hen uiteindelijk mee te laten delen in onze Paasvreugde. Dit hebben ze gedaan door met overmacht onze Engelse bezoekers te verslaan. Iets dat wij de volgende dag, met wat minder gemak, ook gedaan hebben. Andere buitenlandse gasten in dit seizoen waren Northern Ireland Polytechnic. In de Algemene Ledenvergadering van dit jaar zou het erelidmaatschap aan Dick Barton en Barrie Brookfield toegekend worden. Dick accepteert dit maar Barrie weigert wegens het feit dat hij zijn stemrecht zou verliezen en dit vond hij belangrijker dan een erelidmaatschap...

Op het gebied van prestaties heeft de Rams dit jaar een flinke stap terug moeten doen. Degradeerden wij vorig seizoen naar de nieuwe Promotieklasse, dit jaar scheelde het maar weinig of we waren afgezakt naar de eerste klasse. Baarden wij vorig jaar tijdens de nationale sevens nog enig opzien door de 1e ronde door te komen en een goede partij tegen de latere nationale kampioen AAC te spelen, dit jaar konden we de voorronden niet eens doorkomen. Debet hieraan was zeker de vakante plaats van eerste team trainer. Het tweede team handhaafde zich in de afdeling N.O. eerste klasse. Het presenteerde zich snel als een hechte groep, alleen de fysieke kracht ontbrak als men mocht aantreden tegen eerste teams tegenstanders. Het derde team moest het hebben van vriendschappelijke wedstrijden. Daar onze vroegere tegenstanders competitie waren gaan spelen kwam men niet vaak aan bod. Als oplossing hiervoor zou het derde team volgend jaar in afdeling N.O. tweedeklasse ingedeeld worden en competitie gaan spelen. De jeugd tot 16 jaar draaide mee in de alternatieve nationale competitie en deed veel ervaring op tegen buitenlandse teams. Het ledental van in totaal 88 toonde weer een daling in vergelijking met het vorige jaar. Dit aantal was exclusief het damesteam dat voor het eerst aktief was. Zij werden nog niet aangemerkt als werkende leden. De Rams senioren hebben dit jaar een tegenbezoek gebracht aan Crawley waar zij te gast waren bij St. Francis. Wij waren letterlijk gasten, want we werden ondergebracht bij de leden van St. Francis in plaats van in een hotel te gaan. Met Pasen ontvingen we Bromsgrove voor de eerste keer. Hiermee werden de vriendschaps-banden stevig aangehaald. De relatie tussen de twee clubs was zelfs zo goed dat de toenmalige captain van Bromsgrove later trouwde met een Apeldoornse, die hij ontmoet had tijdens dit bezoek. Tijdens dit Paasfestijn werd vooral het optreden van de Rams-dames tegen een damesteam van de Wasps een grote publieks- trekker. Een smet op het hele jaar waren de financieën. Voor de eerste keer in zijn geschiedenis heeft de Rams het beheer van het clubhuis aan een derde uitbesteed. Dit heeft door slecht beheer en/of teveel aan persoonlijke vergoedingen (!) geresulteerd in een verlies op de barverkopen; iets dat bij een rugby club schier ondenkbaar is. Het was een harde les omdat anders van de clubhuiswinst veel positiefs voor rugby in Apeldoorn gedaan had kunnen worden.

Het eerste team speelde dit jaar in de Promotie-klasse en eindigde onderin. Het tweede speelde in de 1e klasse Noord-Oost en deed het daar best goed, al werden ze net geen kampioen. Het derde team speelde voor het eerst in de competitie en was ingedeeld in de 2e klasse Midden. Vanwege een erg strenge winter werd er door de NRB besloten om GEEN degradaties/ promoties door te voeren. Ook hebben de Ooien, zoals de dames zich noemden, meerdere malen de wei opgezocht, al bleken veel tegenstanders toch te sterk. De mosselavond was, afgezien van wat mensen die niet kwamen opdagen, erg gezellig. Het paasfestijn was natuurlijk erg gezellig. Gasten waren Sutton and Epsom (London) en Hampstead uit de U.K. en Kinheim, Ascrum en Big Bulls uit Nederland. Voor de 13 voorwaartsen die het hebben meegemaakt zal de toer naar Ongar R.F.C. het hoogtepunt van het seizoen zijn geweest. Het begon al in de trein, want het zingen zorgde ervoor dat we in Amersfoort uit de trein werden gezet. Dit maakte niets uit, omdat we daar toch moesten overstappen. Op de boot ging het verder met de kippetjes van Chris, waardoor de steward 's ochtends dacht dat er kannibalen aan boord waren. The Lion and the Lamb, zoals het hotel heette in Brentwood zal iedereen zich nog kunnen herinneren. Vooral vanwege de gezellige bediening door eigen Rams personeel. Maar ook door de prachtig gepoetste (en hierdoor onherkenbaar geworden) rugby-klossen. Voor de wedstrijd tegen Ongar brouwde Hans nog een kleine cocktail (3 liter) voor de tegenstander. Nadat zij deze op de middenstip hadden opgedronken dachten wij wel te kunnen winnen. FOUT : volgens ons had Hans er kerosine ingestopt inplaats van drank, want de tegenstanders "vlogen" om ons heen. Frankrijk-Engeland hebben we ook nog bezocht, wat een hele mooie wedstrijd was met een verrassende uitslag. Bij de terugreis wist Joop een snellere route, waardoor we via Londen weer door Brentwood zijn gekomen. Aan het eind van het seizoen werd de grote verbouwing van het clubhuis opgestart. Dit betekende verbouwing van keuken en bar, verplaatsing van het toilet en nog meer. Dit geschiedde vooral door inzet van de jeugd die op een gegeven moment zelfs de meewerkende senioren aan het commanderen was. Laurens van Gils, die dit seizoen voor Jong-Oranje uitkwam, mocht tevens aan het eind van het seizoen een hele week op trainingskamp naar Wales op kosten van het Leo van de Kar Fonds.

Vanwege de erg slechte winter besloot de NRB om de competitie vriendschappelijk uit te laten spelen en geen promotie/degradatie toe te kennen (voor het tweede achtereenvolgende jaar). Maar door een aantale nieuwe clubs werd de indeling toch iets gewijzigd. Het eerste team speelde in de Promotieklasse, maar verloor vaak en soms met grote cijfers. Het tweede speelde weer een goed seizoen in de afdeling Noord-Oost 1e klasse en werd net weer geen kampioen. Het derde was onverwachts gepromoveerd naar de afdeling Midden 1e klasse, maar had het daar erg moeilijk, vooral door een sterk wisselende samenstelling. Dit seizoen werden de dames voor het eerst echt lid van de club. Zij speelden onder leiding van Tru met een erg variërend team een aantal zeer acceptabele wedstrijden. Dit seizoen werd begonnen met de opening van het verbouwde clubhuis door BSV uit Wilmersdorf (Berlijn). Alhoewel het paasfestijn financieel gelukkig nog een acceptabele zaak was, vielen de gasten uit Engeland genaamd Vauxhall Motors wel erg tegen. Omdat een andere club had afgezegd om met Pasen te komen waren deze jongens op het laatste moment geaccepteerd (maar nooit weer). De toer naar Bromsgrove was gelukkig een absoluut hoogtepunt van dit seizoen. Vooral omdat ook Wiveliscombe daar op bezoek kwam. Dit was een echte ouderwetse rugby-reünie. Op de heenweg lukte het Koos om in de bus een toilet te vinden (of was het toch een lege fles), waardoor de wagens achter ons de ruitenwissers moesten gebruiken. Ook al waren de velden niet optimaal (een bergbeklimming en een moeras survival tocht waren betere benamingen), toch waren de westrijden erg leuk (ook al verlies je met 16 van 15 man). Ook bleek de Engelse keuken (vooral de narcissen) een rare uitwerking op sommigen te hebben, ook al zei Hans dat het water van de bloemen bedorven was. Bij het vertrek moest Jeroen zonodig nog wat vuurwerk afsteken en deed dit vlak achter een "bobby", waardoor onze Engelse gastheren bijna een beroerte kregen. De jeugd had hun eigen toer naar Sheffield welke ook erg geslaagd was. Ook kregen zij met Pasen nog Fernwood School op bezoek en verder in het seizoen nog Jordan Thorpe School. Meestal moesten zij combineren met andere teams, maar soms konden zij een echt eigen team op de been brengen. Cees gaf op 1 februari aan dat hij zijn functie als voorzitter neerlegde. John Turley zou hem tot het eind van het seizoen vervangen als voorzitter ad interim.

Het eerste team begon in de Promotieklasse en verloor vaak, het eindigde als voorlaatste en degradeerde niet, omdat de NRB de indeling weer eens had gewijzigd en de Promotieklasse opsplitste in twee Promotieklasses. Het tweede team speelde dit seizoen moeilijk en eindigde onderaan in de afdeling 1e klasse Noord-Oost, voornamelijk door een gebrek aan spelers. Het derde team speelde in de regionale 1e klasse Midden. Dit seizoen werd vooral gekenmerkt door veel discussies over het beleidsplan en hoe om te gaan met mensen die alleen maar recreatief een balletje wilden spelen. Dit had als gevolg dat het tweede team "vrijwillig" degradeerde. Door een zeer slecht contact met de gemeente en de scholen was er veel correspondentie nodig om de gemoederen tussen ons en deze twee instanties weer op het normale vlak te brengen. Niet alleen de prijs was een obstakel, maar ook de drukke werkzaamheden aan het Jubileum- Paastournooi, en alle discussies over recreatief spelen verhinderden dat er weer een toer naar Engeland georganiseerd werd. Daarom besloten een aantal mensen een wedstrijd in Maastricht maar als alternatieve toer te beschouwen. Met zijn allen op zaterdag per trein naar Maastricht. Hier werd verzameld in een plaatselijke kroeg, om de jongens van Maastricht op te wachten. Na een aantal kopjes koffie (of was het toch wat anders) werden we met te weinig auto's naar het veld vervoerd. Hier werd gespeeld en daarna weer naar Maastricht om op het Vrijthof het carnaval mee te genieten. Op zondag eerst nog de carnavalsoptocht bekeken en daarna weer de trein in. Hier moest de conducteur meerdere malen omgekocht worden, maar telkens bleek een blikje jeweetwel genoeg. Het Paastournooi van dit seizoen werd als 10-jarig Jubileumtournooi groots opgezet. Als buitenlandse gasten waren er Bromsgrove, St. Francis en Hampstead. Allen gekomen met twee teams. Daarnaast waren er uit Nederland: Ascrum, Spakenburg, Big Bulls, Greate Pier, Lelystad, Duuvels en Eemland. Voor dit alles werd er ook een aparte uitgave van het clubblad uitgebracht onder de naam "The Jubelings". Aan het eind van het seizoen ging Willem naar Amerika, waardoor we zonder voorzitter kwamen te zitten. Henk heeft dit tot het eind van het seizoen waargenomen. Ook de heer van Kruyssen moest tijdens het seizoen zijn functie als jeugdcomissielid opgeven. Het trainerschap zou eerst door J. Turley gedaan worden, maar dit gaf zoveel problemen, dat M. Staddon dit heeft overgenomen. Tot ons verdriet stopte ook onze gewaardeerde conditietrainer Leen v.d. Weerd. Hij bracht ons gelukkig nog wel in kontakt met iemand die hem kon opvolgen, namelijk Frans v. Melsen, die het seizoen hierop dan ook deze taak op zich nam.